Johannes Blom in het portret van Drachten door Jeffrey Wakanno

“Iedereen kende mij”

Johannes kwam ik tegen zo rond het carillon, op een warme en drukke middag in het centrum van Drachten, hij vroeg mij wat ik zoal aan het fotograferen was ( op straat rond lopen met een camera nodigt immers uit tot een gesprekje ). Ik vertelde hem van het Portret van Drachten, dat ik het verhaal achter de mensen zoek die je zo op straat tegen het lijf loopt. Zo vroeg ik hem of hij iets over zichzelf zou willen vertellen, hoe Drachten hem beviel.

Johannes Blom in het portret van Drachten door Jeffrey Wakanno

Zo vroeg ik hem of hij iets zou kunnen vertellen over een moeilijke periode in zijn leven waar hij beter uit is gekomen.

“Een tijd terug kreeg ik een hersenbloeding, daar door kan mijn linker hand niet meer zo goed gebruiken, en dat heeft er ook voor gezorgd dat ik in deze scootmobiel rondrijdt. Het was een moeilijke tijd maar het gaat nu een stuk beter gelukkig. Het is alleen dat ik niet aan Drachten kan wennen, eerlijk waar niet, voordat ik hier kwam, woonde ik in Surhuisterveen, daar kende ik iedereen en iedereen kende mij, maar dat is hier niet meer zo. Er zijn gewoon te veel mensen om te onthouden. Ik werkte vroeger op de molen, en daar maakten we allerlei soorten meel, waar ik echt van hield was van die kruidkoek, de ingrediënten maakten we daar ook, dus je kon gewoon een zakje ophalen en je had het zomaar klaar. Dat was pas goed spul, en ideaal voor als je bezoek kreeg.”

Dat klinkt inderdaad niet verkeerd, maar waar kijkt u tegenwoordig naar uit?

“Ik ga straks een aantal weken naar Israël, ik wil wel eens zien hoe het er daar nou uit ziet, je kent de verhalen uit de Bijbel wel. Maar het lukt me nooit om er een beeld van te krijgen, dus daar ga ik straks heen.”

Drachtster Courant

Deze artikelen zijn sinds kort ook te lezen in de Drachtster Courant, en dit is dus één daarvan! Via deze link kun je de krant digitaal bekijken: digitaal archief Drachtster Courant.

Leer nu ook deze personen kennen:

Hallo, mag ik u wat vragen? "Ik zal het maar direct zeggen, maar ik hoor niks, normaal heb ik een kladblok met pen bij me maar dat ben ik vandaag vergeten." En zo kwam het dat we dit gesprek voortzetten met een mobiel waarop ik, wat ik wilde zeggen kon typen en laten zien. Soms moet je net dát extra doen om iemands verhaal te leren kennen. En zo vroeg ik hem of hij me iets kon vertellen over zijn leven. “Mijn vader had vroeger een kwekerij, en dan zo’n eentje waar geen nee te koop was; hij werkte zich een slag in de rondte dus zei hij tegen mij: “Jongen, je moet zorgen dat je bij een advocaat op kantoor komt.” Maar dat leek mij echt helemaal niks, ik hou ervan om met mensen om te gaan en niet van dat doodse werk. Ik heb toen in het geheim gesolliciteerd bij een psychiater, ik kneep hem toen wel hoor, want je moest namelijk een periode van huis. Uiteindelijk ben ik anesthesist geworden hier in het ziekenhuis.” Zodra ik merk dat hij klaar is met zijn gedeelte toets ik zo snel als ik kan een reactie in, en laat het hem zien. “Waar ik echt blij van kan worden? Vroeger kon ik van muziek genieten, en ik zong in een koor, maar zoals je begrijpt heb ik daar nu nog weinig aan. Daarnaast heb ik twee keer een tia gehad, dus ik moet veel meer over dingen nadenken, het gaat allemaal wat moeilijker dan het ooit ging. Maar ik weet niet of je gelovig bent?” Ik knip instemmend. “Daar haal ik veel troost en sterkte uit, en ik vind het fijn om met mensen te kunnen praten, dank je wel dat je daar de moeite voor nam.”
“Alleen Bert.”
Jowan verteld hoe hij zijn obstakels overwint en doelen in zijn leven haalt
“Ik weet wat verliezen is.”

Vergelijkbare berichten