“Ik geloofde niet meer in een speciaal iemand”

Waar kun je nou echt blij van worden?

“Van mijn gezin natuurlijk!”

Heeft u een groot gezin als ik vragen mag?

“Een samengesteld gezin! En ik word er echt blij van dat we nu een groot gezin zijn dat goed met elkaar overweg kan. Ik geloofde er echt niet meer in dat er nog een speciaal iemand voor me zou zijn en toen kwam ik hem vorig jaar februari tegen. Het klikte tussen ons en niet alleen tussen ons maar ook tussen onze kinderen! En dat maakt me echt gelukkig dat het ook gewoon goed kan zijn. Geen geruzie en vervelende dingen, het is gewóón goed.”

Zo, das nog eens bijzonder zeg, dank u wel dat u uw verhaal met me wilde delen.

“Ja, graag gedaan, maar wat een leuk project zeg! Je krijgt zo veel levensverhalen te horen natuurlijk.”

Dat klopt, je hebt soms kleine en alledaagse verhalen maar zo nu en dan komt er toch iets bijzonders langs, zoals uw verhaal.

Dit was het portret van Drachten, waar we elke tweede dag iemand op straat beter leren kennen, we geven de voorbijganger een gezicht en luisteren naar zijn of haar verhaal. We leren de mensen die we in het dagelijks leven voorbij lopen, vaak zonder op of om te kijken, beter kennen. En komen er achter dat ook zij hun verhaal hebben, hun gevoelens en gedachten, en eigenlijk zijn ze niet zoveel anders dan wijzelf.