“Komt dit online?”

Mag ik je portret maken?

“Komt dit online?” was het eerste dat ze me vroeg, en ja, dat is wel de bedoeling van het project. Ik vertelde haar dat ik portretten maak van normale mensen die ik tegen kom, die iedereen op straat tegen het lijf zou kunnen lopen, de mensen zoals ze zijn samen met hun verhaal.

Dat leek haar wel wat, en besloot mee te werken, maar dan komen we nu bij het verhaal. Dus wat maakt je blij of waar beleef je veel plezier aan? 

“Ik hou echt van paard rijden, daar word ik blij van”

En doe je dat ook al lang?

“Ja, een jaar of acht nu”

Gaaf zeg, mooie dieren zijn het, maar waar doe je dat? Heb je een eigen paard of ga je naar een manege?

“Ik heb al een jaar of vier een eigen paard, en hij staat thuis.”

En zo ben je een onderdeel geworden in een fotografie project, sta je online, dat toch stiekem minder eng is dan dat het klinkt en word je misschien ook nog wel beroemd ( al ben ik bang dat dat dat met dit project nog niet zo’n vaart zal lopen direct, maar mocht het wel de wereld over gaan dan laat ik het je weten hahah ).

En kort gezegd is dat het leuke aan dit project, het gaat om de mensen, of beter gezegd de personen die je op straat tegen komt, waar je niet altijd over nadenkt maar die wil wel elk hun eigen belevenissen hebben, hun eigen gevoelens en gedachten, elk hun eigen verhaal.

[stag_sidebar id=’ondertussen-in-drachten’]