“Met een vliegtuig.”

Fotograaf Jeffrey Wakanno werkt sinds januari aan ‘Het Portret van Drachten’. Het doel van dit project is om de mensen die we in het dagelijks leven vaak straal voorbij lopen zonder een tweede blik waardig te keuren, beter te leren kennen. ,,Het mooie van dit project is dat het laat zien dat ieder van ons zijn eigen verhaal heeft”, zegt Wakanno. Meer informatie over Het Portret is te vinden op http://wakenco.com. De komende tijd geeft de Drachtster Courant hem de ruimte om daarvan al vast een voorproefje te geven. In deze eerste aflevering stelt de straatfotograaf aan Peter de vraag wat hem blij maakt. Dit is wat hij antwoordde: ,,Een ticket naar Galway Ierland, dat is de plek waar mijn hart ligt. Ik heb daar zeven jaar gewoond en het blijft nog altijd trekken.”

Hoe ben je daar zo gekomen als ik vragen mag? Even viel er een stilte en verscheen er een speelse glimlach op zijn gezicht, het leek of hij overwoog om te kunnen zeggen wat hij dacht:

“Heel flauw misschien, maar met een vliegtuig. Hahah nee, in ‘81 was er iets dat me daarnaartoe riep, en ik ben er toen heengegaan. Toen ik er was, was het heel raar maar het voelde alsof ik er eerder was geweest, ik kwam dingen tegen waarvan ik dacht, dat heb ik eerder gezien! Ik heb toen tegen mijn toenmalige vrouw gezegd; als ik hier niet kom te wonen en te werken dan moet mijn as hier worden uitgestrooid.”

Hij denkt nog even na en vervolgt:

“het klinkt misschien heel raar, en ik kan het ook niet echt uitleggen, maar sommige dingen voel je nou eenmaal zo, zoals sommigen van whiskey houden en anderen van bier. Zo hou ik van Ierland.”

Ben je ook van plan om weer terug te gaan?

“Dat weet ik nog niet, sowieso als ik overlijd, maar buiten dat weet ik het nog niet. Het scheelt dat ik niet meer hoef te werken dus kan er zo even heen om de vrienden die ik er natuurlijk nog heb op te kunnen zoeken.”

---

Vanwaar die introductie? Wat is er aan de hand? We weten toch al lang dat je bezig bent met deze portrettenreeks? Hoewel het een tijdje stil is geweest ( ik weet het, ik ben iets afgeweken van iedere twee dagen een portret regel ) is er meer dan genoeg achter de schermen gebeurt, en één van die dingen is dat het vanaf nu mogelijk om de beste verhalen ( ja, niet ieder verhaal komt in aanmerking ) in de Drachtster Courant te lezen ( rechtsonderin, je zult zelfs een foto van mij tegen komen ).

Het is tijd voor een goed weekend, voor de nieuwe lezers; dit is het Portret van Drachten, waar we elke keer een nieuwe voorbijganger iets beter leren kennen, we nemen een kijkje in hun leven, wat is hun verhaal?