Wak&destraat

( For non-Dutch people there is an English translation right over here.
Disclaimer: This is an automatic generated translation and we’re testing this out, so if the link is broken or anything, please let me know. )

In de afgelopen jaren heb ik iets geleerd over mezelf, en dat begon heel klein toen ik een jaar bij de lokale supermarkt werkte. Er is weinig zaligmakends aan het vullen van de vakken, melkproducten bestellen en kassa draaien, en toch kon ik elke avond tevreden terug naar huis wandelen. Dat was niet omdat ik belachelijk veel geld verdiende, ook niet omdat ik uitzicht had op een lange carrière maar omdat ik mensen heb kunnen helpen en ze met een glimlach  de winkel zien verlaten.

Toen ik me ben gaan verdiepen in fotografie was er één tak van sport die me het meest intrigeerde en dat was straat fotografie ( en nee, straat fotografie is niet dat je foto’s maakt van de stoeptegels ). Als je ziet hoe straatfotografen zich zonder schaamte en vrij van verlegenheid contact leggen met wildvreemde mensen en kleine maar toch prachtige momenten die anders vervlogen waren vastleggen. Het zijn de straatfotografen die de kleine details in het straatleven vast leggen en met de bijzonderste en soms zelfs intiemste verhalen weg komen. Dat wilde ik ook.

Maar hoe doe je dat? Hoe leg je op een vriendelijke manier contact met de mensen om je heen zonder als een gluurder over te komen die mensen ongemerkt op de foto zet? Ik was afgelopen woensdag in Leeuwarden en na maanden boeken, blogs en artikelen gelezen te hebben over straat fotografie was het nu tijd om al de vergaarde kennis om te zetten in praktijk.

Dit is een foto gemaakt van een langsfietsend meisje aan de overkant van de straat, en voor de duidelijkheid, ik ben niet trots op deze foto maar het laat wel zien dat ik het niet makkelijk vond om het zomaar te doen. Ik liep snel verder en dacht bij mezelf, dit is niet wat ik wil maken. Ik moet een manier vinden om dichterbij te komen en op z’n minst een gesprek te kunnen voeren met de persoon die ik fotografeer.

Misschien dat het park een betere plek was, na een tijdje getuurd te hebben over het water viel mijn oog op deze jonge dame die haar hondje aan het uitlaten was. Ze zat op een bankje en de pup was aan het spelen en trekken aan het touw ( wat alle puppies doen denk ik? ).  En al gauw kwam de kleine
Laika enthousiast op me af ( toch grappig dat die een stuk onverschrokkener was dan ik me voelde ). Na een kort gesprekje vroeg ik haar of ik een foto mocht maken van haar en haar hondje. Dat mocht en dat resulteerde in het bovenstaande portret ( voor mensen die die op hun mobiel lezen, dat is de foto boven de foto van alleen Laika. ). Ik gaf haar m’n kaartje en vervolgde mijn weg, de kop was eraf en het eerste straat portret was binnen ( voor de mensen die mijn blog al langer lezen herinneren zich Wak&eb misschien nog, en ja het klopt dat dat mijn aller-allereerste straat portret was. ).

Er zijn veel verschillende technieken die je kan gebruiken om mensen op straat te fotograferen, je kan toestemming vragen net zoals bij een straat portret maar je kan ook proberen ongemerkt ( en zonder toestemming ) je medemens te fotograferen. Dat dit niet altijd even goed lukt laat de bovenstaande foto zien, maar dat is direct ook wat dit ( voor mij althans ) een geslaagde foto maakt.

Om terug te komen op wat ik jullie vertelde over het contact met mensen in de supermarkt, dat is precies wat ik het mooie vind aan straat fotografie. Dat je midden in het leven staat, je maakt contact met de mensen die op dat moment om je heen staan en dat voelt goed.

Ik dank jullie voor jullie aandacht en kom volgende week terug om het vervolg te lezen met meer straat foto’s! En als je wil, laat me weten wat je ervan vind in de commentaren hieronder!

Het vervolg staat online! Lees het hier!

[stag_sidebar id=’kleine-actualiteiten’]