Wak&drachten

( For non-Dutch people there is an English translation right over here.
Disclaimer: This is an automatic generated translation and we’re testing this out, so if the link is broken or anything, please let me know. )

Dinsdag was een goede dag. Een goede dag om erop uit te gaan en mensen te portretteren. Ditmaal in Drachten, de op één na grootste plaats van Friesland, net even wat dichter bij huis dan Leeuwarden en met een ander slag mensen. Je merkt al gauw dat de mensen hier anders zijn dan in Leeuwarden, je bent iets minder anoniem en er zijn een stuk minder studenten die door de stad lopen of fietsen.

Totaal ongemerkt fotograferen is hier lastiger omdat mensen meer om hen heen kijken, misschien komt het omdat ze hier nog meer gewend zijn met elkaar te praten. Of omdat winkelend publiek überhaupt meer om zich heen kijkt. Wie zal het zeggen? Wat ik wel zeker weet is dat fotograferen in Drachten nieuwe uitdagingen met zich mee brengt en een andere aanpak vereist dan Leeuwarden ( ik denk dat ik ook maar eens in een klein dorpje de straat op moet, kijken hoe ik het er dan af breng ).

Fietsende Drachtsters doen het altijd goed, ze zijn namelijk lekker in beweging in plaats van lui op de bank fotografie blogs te lezen ( niet daar wat mis mee is! ).

Het is leuk, want zoals ik zei, je kan eigenlijk niet echt ongemerkt foto’s maken van voorbijgangers. Meestal hebben de Drachtsters het door voor- of nadat je een foto van hen maakt. In dit geval werd ik het gespreksonderwerp van deze twee dames toen ze hun tocht vervolgden.

Net als de twee dames op hun fiets was het voor mij ook tijd om verder te gaan, en ik liep op de promenade naar het carillon waar ik in de verte deze meneer al zag staan. Maar toen ik dichterbij kwam leek hij op te staan. Dat is een gemiste kans, dacht ik bij mezelf. Nadat ik toch nog even achterom keek ( herinnerd iemand zich protip #5 nog? ) zag ik de beste man nog steeds tegen de pilaar aanleunen. “Ga je er spijt van krijgen als ik hem niet aanspreek?” Met dit in gedachten stapte ik op de man af en vroeg of ik een foto van hem mocht maken; “je gaat je gang maar” zei de man glimlachend, duidelijk geamuseerd. Nadat het portret klaar was ( dat zal ongeveer een halve minuut geduurd hebben ) liet ik hem even mee kijken hoe het geworden was. Beide tevreden over het resultaat kwamen we aan de praat, de man kwam hier uit de buurt en had wel eens eerder model gestaan maar dan voor een poster op een fabriek. Zo kom je nog eens wat tegen als je een praatje maakt met de mensen op straat!

Later kwam ik dit stel tegen,

ze vonden het in eerste instantie toch een beetje apart om zo op straat geportretteerd te worden. Toen ik hen vertelde dat ik een fotograaf ben en op straat oefende in het maken van portretten werkten ze graag mee. Ze zijn toch al weer een jaar of 45 samen getrouwd! Ik blijf het kostbaar vinden om dat zo tegen te komen, en nog altijd gelukkig met elkaar.

Soms gaat het maar om een klein praatje, maar dat maakt het verschil tussen iemand die je op straat tegen komt en na twee tellen vergeten bent of dat je iemand kort hebt leren kennen en daadwerkelijk contact hebt gemaakt. Helaas zie je dat tegenwoordig minder en minder gebeuren.

Toch is het er nog wel! Op het moment dat ik deze dame vroeg haar portret te maken liep er een andere oudere vrouw langs met een rollator. Deze dame mengde de andere vrouw direct in het gesprek; “ach kom op, dan gaan we samen op de foto”. Helaas had de andere vrouw hier niet zo’n zin in. Toch maakte ze er een interessant portret van, statig ging ze staan en toont ook nog even mijn visite kaartje. Ze zou het goed doen als gezicht voor..Noordland Makelaars?

Zonet zagen we een echtpaar dat 45 jaar bij elkaar was, hier hebben we een echtpaar dat meer dan 55 jaar getrouwd is. En actief nog! Ze waren samen aan de wandel om de boodschappen te doen. Die ze vervolgens op de trap weer naar de tweede verdieping brengen. Liften vinden ze maar niks, lekker in beweging blijven. En dan nog eventjes langs bij een familie lid die drie hoog woont. “Dus we zijn zonet twee naar beneden gegaan, straks twee omhoog en weer naar beneden en dan weer drie omhoog. Zo blijven we fit.” Ze vertelden nog dat ze gek zijn op fietsen en geregeld fietstochten deden met z’n tweetjes. “Op echte fietsen hé, niet van die electrische dingen” zegt ze en haar man kijkt haar toch stiekem een beetje trots aan.

Niet veel later komt Jeffrey deze twee bekenden tegen, hij vertelt ze wat hij aan het doen is en hoe het verder met de familie gaat. Het is altijd leuk om eventjes bij te kunnen praten. En zodra je over fotografie begint heb je al gauw genoeg om over te praten.

En zo komt een dag ook weer aan zijn eind, op de terug weg nog eentje om het af te leren, en omdat we vandaag al meer dan genoeg portretten geschoten hebben maken we nu gewoon eentje van een voorbijganger die zoals de meeste voorbijgangers voorbij gaat.

Laat me weten wat je ervan gevonden hebt, want daar zou je mee een groot plezier mee doen.

[stag_sidebar id=’kleine-actualiteiten’]