“Dat is toch zo?”

“Is dat voor hobby?” vraagt ze terwijl ik haar voorbij loop in het Thalenpark, nee antwoord ik. Ik ben aan het werk voor de Drachtster Courant, die rubriek die jij, beste krantlezer, nu leest ben ik aan het maken. Julita vroeg zich af hoe het zat met al die verhalen, het is heel simpel; ik vraag waar je gelukkig van word, en dan zien we wel wat het verhaal gaat worden. Dus waar word je blij van?

(Julita is overigens 62 jaar, en woont hier in Drachten)

“Gezondheid hin, als je gezond bent dan kun je doen wat je wilt, dan ben je gelukkig elke dag. Je kan dure dingen hebben, of van alles, maar als je niet gezond bent dan word je niet blij. Dat is toch zo?”

Je zegt, je kan dan doen wat je wilt, wat doe je graag?

“Reizen, ja dat is voor mij, ik hou van in een andere omgeving van alles te zien. Van alles eigenlijk.”

Je komt hier ook niet van oorsprong vandaan denk ik?

“Nee, maar ik woon hier in Drachten al meer dan veertig jaar. Ja, en alles is veranderd, dat was vroeger niet zo. Ik vind Drachten mooi geworden, de gemeente heeft alles veranderd. Mooi aangepakt; alle lelijke huizen zijn weggedaan en als je rondrijdt in Drachten dan zie je alleen maar mooie huizen, geen achterbuurten ofzo. Maar ik ben geboren in de Filipijnen, mijn vader is Maleis en mijn moeder Filipijns. Mijn land, waar mijn moeder geboren is is het allemaal een mix. Want de Filipijnen zijn vroeger een Spaanse kolonie geweest, maar het is anders dan China, die mengt niet hin? Ze mengen niet daarom zie je ook alleen maar als je in dat land komt alleen maar Chinees hin? Alleen maar Chinese ogen. Maar in mijn land is het verschillende, net als in Nederland hin? Laatste tijd ook een andere cultuur gekomen sinds de grens open is, dan nemen ze een ander en dan mengt het allemaal een beetje door. Als de grens open is, maar dat was toen niet zo, want toen was de grens dicht en dan kom je niet zo gauw in een ander land hin?”

Hoe ben je in Nederland terecht gekomen?

“Ik ben getrouwd met een Nederlander, mijn man was een zakenman, die reist natuurlijk. Hij heeft een zaak hier in Drachten, een zonwering zaak. Het kantoor staat in Noord Holland, maar in die tijd konden ze geen mensen daar krijgen om in de fabriek te werken. In die tijd was er genoeg werk, dus hebben ze hem maar hier in Friesland neergezet, want de mensen hadden hier geen werk. Hier konden ze makkelijker mensen krijgen voor in de fabriek. Maar mijn man is nu gepensioneerd en het bedrijf is overgenomen door de kinderen, we zijn een familie bedrijf.”

Mis je je familie ook?

“Euh, nee. Ik had heel strenge ouders, en bij ons in de familie als een meisje of een vrouw, die word zwaar bewaakt. Alleen als je gaat trouwen dan ga je weg, maar eerder niet. Je hebt niks te zeggen of je nou twintig of boven twintig bent. Ja in Nederland is vanaf achttien dan ben je al volwassen en hebben de ouders dan niks meer te zeggen. Ik heb er wel moeite mee met mijn kinderen, ik ben ook streng en ik wil mijn dochter ook goed beschermen, ja is heel anders, moeilijk hoor!”

Dat stukje streng zijn, is dat ook juist liefde?

“Het gaat om cultuur hin? Ja, het is meer cultuur. Nederland is meer vrijheid hin, jongeren zijn vrij, bij ons niet, in mijn tijd. Maar nu is het veranderd.”

Drachtster Courant

Deze serie portretten zijn eerder verschenen in de Drachtster Courant en nu online te vinden op wakenco.com. Iedereen is gefotografeerd op de straten van Drachten, of ze er nu wonen, werken of winkelen ( of iets anders doen ). 

Herken je iemand?

Laat het me weten in de commentaren hier beneden wat ze voor jou betekenen! En deel dit portret met hen!

Het Boek

De verhalen van 2017 worden op dit moment verzameld in een boekwerk, dit omvat de gepubliceerde portretten die verschenen in de Drachtster Courant, de portretten die verschenen op deze website en tal van niet eerder gepubliceerde werken. Op dit moment staat de teller al op 170 pagina’s voor dit project.