Jitze en Wietske in het portret van Drachten door fotograaf Jeffrey Wakanno

“Gelukkig getrouwd”

DoorJeffrey Wakanno

Het zijn de eerste mensen die ik tegen kom op mijn tocht door Drachten, Jitze en Wietske zijn 83 en 80 jaar en wandelen gemoedelijk door hun Drachten, en we komen met elkaar aan de praat, over nu hoe ze genieten van de gezondheid die ze beide nog hebben maar ook over wat ze vroeger graag deden.

Wat maakte jullie gelukkig?

“Vroeger gingen we echt veel met de boot weg, dat gaat nu niet meer zo goed, dus tegenwoordig gaan we met de caravan op pad!”

Jitze en Wietske in het portret van Drachten door fotograaf Jeffrey Wakanno

Gaan jullie al lang niet meer met de boot op stap?

“Tot een jaar of drie geleden ongeveer, ik had de boot altijd daar achter, daar bij Philips staan overwinteren en dan zomers lag hij in het water bij Terherne. Ik kom daar uit de buurt dus dan ben je er ook wel bekend. En dan waren we elk weekend met de drukte op het water om te ontspannen, en in het naseizoen met de caravan op pad.

Dan hebben jullie het er aardig van genomen, zijn jullie al lang samen?

“We zijn 54 jaar getrouwd”, gelukkig getrouwd voegt Wietske eraan toe:”Maar in de loop van de tijd is veel veranderd hoor, vroeger was alles anders. Zoals de jeugd nu doet deden wij niet, dat kon ook niet omdat er geen geld voor was. We waren tevreden met wat we hadden, en hebben.”

Drachtster Courant

Dit was het laatste portret dat in 2017 in de Drachtster Courant verscheen, en vormt daarmee de grens in het toekomstige boek voor het portret van Drachten, dat boek werd al aangekondigd in dit portret en zal alle portretten van 2017 bevatten, samen met de niet eerder gepubliceerd materiaal.

( het project gaat gewoon door in 2018! )

Wil je meer weten over dit boek, laat je email adres achter via het onderstaande formulier! 😀



    Ontdek het verhaal achter deze mensen: 

    Nouha Ckr en Zainabb_iq in het portret van drachten door Jeffrey Wakanno
    “Een boek!?”
    Hallo, mag ik u wat vragen? "Ik zal het maar direct zeggen, maar ik hoor niks, normaal heb ik een kladblok met pen bij me maar dat ben ik vandaag vergeten." En zo kwam het dat we dit gesprek voortzetten met een mobiel waarop ik, wat ik wilde zeggen kon typen en laten zien. Soms moet je net dát extra doen om iemands verhaal te leren kennen. En zo vroeg ik hem of hij me iets kon vertellen over zijn leven. “Mijn vader had vroeger een kwekerij, en dan zo’n eentje waar geen nee te koop was; hij werkte zich een slag in de rondte dus zei hij tegen mij: “Jongen, je moet zorgen dat je bij een advocaat op kantoor komt.” Maar dat leek mij echt helemaal niks, ik hou ervan om met mensen om te gaan en niet van dat doodse werk. Ik heb toen in het geheim gesolliciteerd bij een psychiater, ik kneep hem toen wel hoor, want je moest namelijk een periode van huis. Uiteindelijk ben ik anesthesist geworden hier in het ziekenhuis.” Zodra ik merk dat hij klaar is met zijn gedeelte toets ik zo snel als ik kan een reactie in, en laat het hem zien. “Waar ik echt blij van kan worden? Vroeger kon ik van muziek genieten, en ik zong in een koor, maar zoals je begrijpt heb ik daar nu nog weinig aan. Daarnaast heb ik twee keer een tia gehad, dus ik moet veel meer over dingen nadenken, het gaat allemaal wat moeilijker dan het ooit ging. Maar ik weet niet of je gelovig bent?” Ik knip instemmend. “Daar haal ik veel troost en sterkte uit, en ik vind het fijn om met mensen te kunnen praten, dank je wel dat je daar de moeite voor nam.”
    “Alleen Bert.”

    Vergelijkbare berichten