“Ik heb het wel eens erger meegemaakt”

“Ik sta hier voor KIKA met code oranje op de straten, maar ik heb het wel eens erger meegemaakt.”

“Herinner je laatst code rood nog? Toen was het schaatsen op de straten en kon je op mensen afstappen, ze aanspreken en hopen dat je voor een winkelruit tot stilstand kwam.”

( Hij verzekerde me dat hij door geen enkele ruit was gegaan, maar ik ben bang dat we hem op zijn blauwe ( ik denk toch dat het blauwe zijn ) ogen moeten geloven. )

“Het leuke is dat je zo langzamerhand steeds meer kennissen hebt, daar loopt bijvoorbeeld iemand waarmee ik twee weken geleden een uur heb staan praten. En in Meppel zijn bijvoorbeeld ook twee mensen waar ik altijd een praatje mee maak, waarvan eentje al meer dan vijftien ( 15 ! ) jaar met kanker loopt. Ja, dat is echt een bijzonder verhaal, de artsen gaven haar nog maar een maand of drie, maar ze gebruikt een homeopathisch middel dat een soort van warmte veld om de tumor creëert, ja ik snap ook niet hoe het werkt, maar waardoor de tumor niet uitzaait! Het is echt een raadsel hoe het kan dat ze nog leeft, ze had eigenlijk al lang overleden moeten zijn, maar ze gaat maar door! Gelukkig wel!”

Dit is het portret van Drachten, waar we elke tweede dag een nieuwe voorbijganger iets beter leren kennen, de mensen die we in het dagelijks leven straal voorbij lopen omdat we druk bezig zijn ons met onze eigen zaken te bemoeien. Jeffrey Wakanno spreekt ze aan ( of word door hen aangesproken ) fotografeert hen en voegt de verhalen toe aan het groeiende project “Het Portret Van Drachten”.