mevrouw schriemer in het portret van drachten door Jeffrey Wakanno

“Kan opa dan niet een weekje bij de buren?”

De vraag is simpel, maar heeft voor een ieder van ons een ander antwoord, dus waar kun jij blij van worden?

“Ik ga vaak met de dochters, en dan vooral zonder de mannen, op stap! Even lekker een dagje winkelen.”

Zonder mannen nog wel! Hoe is dat zo ontstaan, doen jullie dat al lang?

mevrouw schriemer in het portret van drachten door Jeffrey Wakanno

“Nou eigenlijk nog niet eens zo heel lang, maar een keer per jaar bezoeken de kinderen ons en hebben we een soort familie dag, maar op een gegeven moment vond opa het te druk worden en te veel rommel geven. Toen één van de kleinkinderen dat hoorde zei die al: kan opa dan niet een weekje bij de buren?”

Creatief zijn ze wel! Heeft u een grote familie?

“Ik heb drie dochters en vijf kleinkinderen, en met de mannen erbij maakt dat een gezellige drukte.”

Nou zeg dat wel, maar leuk dat u nog zo veel plezier beleeft, zeker op uw leeftijd.

“Ja, vind ik ook.. maar dat is niet altijd zo geweest een tijd terug heb ik een jaar lang met een depressie gelopen en was er goed ziek van. Ik moest veel naar het ziekenhuis in Groningen en daar wilden ze me aan de rollator, maar ik heb zo’n hekel aan die dingen dus dat hoefde ik echt niet hoor. Zegt die dokter: “U bent een ijdele vrouw”! Dan maar een beetje ijdel, ik ga niet met zo’n ding lopen en ik kan misschien niet alles meer zo goed doen als vroeger, ik ben wel blij dat ik geholpen ben en weer volop kan genieten van het leven.”

Drachtster Coourant

Sinds een aantal weken is deze portrettenreeks te lezen in de Drachtster Courant, waaronder ook deze; lees het originele gepubliceerde artikel hier.

Leer ook deze personen beter kennen:

Hallo, mag ik u wat vragen? "Ik zal het maar direct zeggen, maar ik hoor niks, normaal heb ik een kladblok met pen bij me maar dat ben ik vandaag vergeten." En zo kwam het dat we dit gesprek voortzetten met een mobiel waarop ik, wat ik wilde zeggen kon typen en laten zien. Soms moet je net dát extra doen om iemands verhaal te leren kennen. En zo vroeg ik hem of hij me iets kon vertellen over zijn leven. “Mijn vader had vroeger een kwekerij, en dan zo’n eentje waar geen nee te koop was; hij werkte zich een slag in de rondte dus zei hij tegen mij: “Jongen, je moet zorgen dat je bij een advocaat op kantoor komt.” Maar dat leek mij echt helemaal niks, ik hou ervan om met mensen om te gaan en niet van dat doodse werk. Ik heb toen in het geheim gesolliciteerd bij een psychiater, ik kneep hem toen wel hoor, want je moest namelijk een periode van huis. Uiteindelijk ben ik anesthesist geworden hier in het ziekenhuis.” Zodra ik merk dat hij klaar is met zijn gedeelte toets ik zo snel als ik kan een reactie in, en laat het hem zien. “Waar ik echt blij van kan worden? Vroeger kon ik van muziek genieten, en ik zong in een koor, maar zoals je begrijpt heb ik daar nu nog weinig aan. Daarnaast heb ik twee keer een tia gehad, dus ik moet veel meer over dingen nadenken, het gaat allemaal wat moeilijker dan het ooit ging. Maar ik weet niet of je gelovig bent?” Ik knip instemmend. “Daar haal ik veel troost en sterkte uit, en ik vind het fijn om met mensen te kunnen praten, dank je wel dat je daar de moeite voor nam.”
“Alleen Bert”
Sjoerd de jong in het portret van Drachten door Jeffrey Wakanno
“Die kans is ongeveer even groot.”

Vergelijkbare berichten