“Op een hele bijzondere wijze”
Dit zijn Reinder Arie, of gewoon “Rein” en Tineke. Hij is 85 en zij is 82 en ze wonen beiden in Drachten, laten we maar direct beginnen. Om de leesbaarheid te verhogen hebben we wat zij zegt gecursiveerd:
Wat maakt jullie gelukkig?
“Dat we nog samen zijn, nou, dat we iedere morgen zeggen: joh, goeiemorgen, wat zijn we weer blij dat we wakker worden. Samen. Daar zijn we heel dankbaar voor. We zijn bijna zestig jaar getrouwd, in november, het is nog niet zover maar we hopen het wel te beleven.”
Hoe heeft u elkaar ontmoet?
“Ooh, op een hele bijzondere wijze, het concertgebouw in Amsterdam, het concertgebouw in Amsterdam ja. We waren daar voor een opening van het jeugd, ja jeugd? Hoe zeg je dat, dat van de jongens en meisjes vereniging. Opening van het seizoen. Opening van het seizoen van de jongensvereniging en meisjesvereniging. In het concertgebouw. In het concertgebouw. Mijn vrouw die was, toe, toe, help me even, ik was voorzitter en mijn man was penningmeester van de andere club en we hebben elkaar daar ontmoet. En we zijn, ja zet dat er maar even bij zo en zo lang verloofd geweest. Nee hoor, dat vind ik niet hoeven. Ja ja, we hebben de tijd genomen om elkaar beter te leren kennen.” ( geen probleem, we hoeven niet alles te vermelden )
Als jullie iets in jullie leven opnieuw zouden kunnen doen?
“We zouden in ieder geval weer voor elkaar gekozen hebben. Dat in ieder geval, nou als ik, maar de tijd is er niet meer voor, dan had ik graag een boerderij willen beginnen. Ik ben altijd gek op dieren geweest, maar nu is het op dit moment, het is allemaal productie, productie. Dat is de bedoeling van mij niet geweest.” Zoals het vroeger was? “Ja, zo’n 25 koeien, en 25 hectare, zo’n beetje, dan had ik graag boer willen worden.”
Wat voor werk heeft u nu gedaan?
“Wat ik nu voor werk gedaan heb, het laatst wat ik gedaan heb, en dat was voor een aantal jaren, toen had ik de inkoop en verkoop van defensie, voedsel. Dus van alle kazernes, ze bevoorraden. Niet zelf brengen natuurlijk, nee puur, puur kantoor, de telefoon en de auto. Maar dat is alweer heel wat jaren terug hoor. Ja, ik ben nu al, ja wacht even. Ik wil het er wel bij zeggen, tot mijn 65e jaar, plus nog een maand in dienst geweest. Dus we zijn nu eh, twintig jaar met pensioen. Twintig jaar met pensioen, ik ben nu 86 of word 86 dit jaar en mijn vrouw word 83. Ik ben in het beroerste jaar geboren, ik ben als baby, mijn ouders werden helemaal verontrust, want ik laag maar te spartelen, in bed hé. Ik ben in 1933 geboren, en uiteindelijk heb ik dus uitgezocht, dat ik voelde toen al aan dat er een heel beroerde tijd kwam, want Hitler kwam aan het bewind. Dus dat heb ik aangevoeld, dat het in ’33 het naast je dondert en een verschrikkelijke tijd er aan zat te komen. Ja ik ben zeer gevoelig. Hahaha!”
Heeft u bewust veel van de oorlog meegemaakt?
“Ja, ja, ja, je bent wel kind natuurlijk. Ik woonde vlak bij Amsterdam en ik heb daar gezien hoe mensen langs kwamen voor een boterham, ik heb ze gezien op blote voeten. Dat ze geen schoenen meer hadden, we woonden buiten Amsterdam dus, we hadden het voordeel dat we een netwerk van boeren hadden, die bezorgden ons voedsel en dan konden wij ook wel weer iets voor een ander doen.”
Dus jullie hadden het opzich zelf goed?
“Nou, goed, goeeed…in verhouding tot anderen, goeeeeeeed.. goeeeeed, als je zegt van goed, mijn vader betaalde 25 guldens, ja in die tijd! Voor één brood! Ja!” Zelfs in deze tijd zou dat veel zijn. “We gaan nu naar de bakker, maar dat is wel anders. Maar 25 gulden, als toen de lonen misschien nou, 50 gulden per maand waren? Das heel duur hoor. En we hebben meegemaakt dat ze huilend langs kwamen, nee dat was echt een hele nare tijd geweest.”
Maar jullie zijn er beiden goed doorheen gekomen gelukkig.
“Ja, ik kom uit Rotterdam, dus dat is anders, ja jij hebt nog meegemaakt dat, ja het bombardement. Naja je bent kind, maar ik weet het nog wel hoor, dat zijn dramatische gebeurtenissesn. Dat je in de schuilkelder moest, aan de arm van je moeder. Dus ik weet het nog wel, ik weet dat ik er was en dat het brandde, maar dat is het dan ook.”
En zo kwamen we aan het einde van de verhalen over de oorlog, ik moest verder, zij moesten verder. Maar we hebben fijn gesproken.
Drachtster Courant
Deze serie portretten zijn eerder verschenen in de Drachtster Courant en nu online te vinden op wakenco.com. Iedereen is gefotografeerd op de straten van Drachten, of ze er nu wonen, werken of winkelen ( of iets anders doen ).
Herken je iemand?
Laat het me weten in de commentaren hier beneden wat ze voor jou betekenen! En deel dit portret met hen!
Het Boek
De verhalen van 2017 worden op dit moment verzameld in een boekwerk, dit omvat de gepubliceerde portretten die verschenen in de Drachtster Courant, de portretten die verschenen op deze website en tal van niet eerder gepubliceerde werken. Op dit moment staat de teller al op 170 pagina’s voor dit project.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.