Wak&drachten V
Hoe begin je te praten over wat je afgelopen donderdag hebt gedaan? Simpel, je begint gewoon, en je knipt later de eerste alinea gewoon weg, zolang je maar een begin hebt komt de rest vanzelf ( vervelend word het als het verhaal te goed in het klad intro past om datzelfde klad te verwijderen, daarom heeft de redactie besloten het te laten voor wat het is en de lezer de gelegenheid te geven om het verhaal te vervolgen zoals het nu eenmaal gaat [red.] ). Net als afgelopen donderdag, iedere keer als ik weer op de straten rond loop moet ik er even in komen, je moet altijd in de juiste modus komen. Zolang je nog niet in die stand staat zie je vooral heel veel mensen lopen, overweldigend bijna. Maar gaandeweg vind je je rust en je plek in het straatbeeld. En opeens veranderd die menigte van mensen in losse gezichten, en gaandeweg zie je geen mensen maar personen op straat. Personen die je nog niet kent, of wel, ik kwam denk ik wel vijf keer een bekende tegen! Waaronder mijn mentor, zes jaar niet meer gezien maar we herkenden elkaar direct. Echt leuk elkaar weer te treffen en bij te kunnen praten.
Zoals jullie zullen snappen heeft elke dag een eerste portret, en ditmaal viel de eer te beurt aan deze dames. Dit is een grote eer want het eerste portret van de dag is misschien wel het belangrijkste, zonder dit portret zouden namelijk alle andere niet gemaakt zijn.
Een eerste portret word gevolgd door een tweede, en het was bijzonder, ik vroeg haar of ik een foto van haar mocht maken, en voordat ik verder kon met de tweede zin waarin ik uitleg wat ik zoal doe, zei ze “ja is goed”. Het gebeurt niet vaak dat ik midden in mijn zin positief onderbroken word, maar zoiets helpt wel om in de goede sfeer te komen.
Zodra je je derde portret kunt maken ben je goed op dreef en vrij. Vooral vrij, vrij om mensen aan te spreken, ze te vragen of ze bij elkaar horen, ze te vragen of ik hun portret mag maken en vrij om echt contact met mensen te leggen. Leuke anekdote bij dit portret is dat de vrouw van het vorige portret mij aansprak en vroeg ofik van Molukse afkomst ben, ze had mijn naam op het kaartje gelezen namelijk. Ik vertelde haar dat mijn opa inderdaad van de Molukken kwam, en het toeval wil dat ze hem nog gekend heeft. Je blijft versteld staan hoe klein deze wereld soms kan zijn.
Niet veel later sprak ik deze dame aan, ze wilde graag poseren, met haar labrador. Na de foto vertelde ze dat ze modellen werk gedaan had en inderdaad dat was te merken, foto’s maken met dieren is namelijk redelijk lastig omdat ze liever naar de fotograaf toe lopen in plaats van naast hun baasje blijven zitten.
In het Thalenparkje trof ik een gezinnetje aan, en toen ik de moeder vroeg of ik van hen allemaal een foto mocht maken wilde ze dat niet. Net op het moment dat ik me wilde omdraaien om verder te lopen trekt de jongen me aan de mouw, of ik een foto van hem en zijn zusje wilde maken. Geen enkel probleem en dat kleinste zusje mag er natuurlijk ook op! En of ze er blij mee waren 😀
Als er een plaats in Drachten is waar ik het liefst kom dan zou dat het Thalenpark zijn, in dit park komen mensen om te ontspannen, ze komen om er te wandelen, ze komen om er te zitten, ze komen er om te sporten en ze komen er op de foto ( misschien waren ze dat niet direct van plan toen ze van huis gingen, maar ze vinden het toch leuk als het gebeurt ).
Het park en omstreken trekt een divers publiek. En dan hoor je ook nog wel eens zeggen: “maar ik zie er helemaal niet goed uit”, geloof me als ik zeg dat u er goed uit ziet net als uw dochter met haar kleine. En altijd als ze de foto na afloop zien zijn ze er blij mee, zo zie je maar weer dat als je niet goed op de foto komt dat niet aan jou ligt.
Deze jongens moeten gezien hebben dat ik foto’s van mensen maak, want zodra ik langsliep draaide het hele groepje om “maak een foto! maak een foto!”.
Maar omdat een kameraad van hen verderop zat moest er nog een foto gemaakt worden, ja iedereen moest er op hoor 😀
Iedereen moest erop, vandaar dat het niet lang duurde voordat ik ook op de foto kwam!
Een ervaring rijker vervolg ik mijn weg, op zoek naar nieuwe gezichten, nieuwe mensen, nieuwe personen. En soms spreek je iemand die je introduceert bij zijn hele familie. Dit gebeurde me met deze meneer, hij was met vrouw en kinderen en ondertussen kleinkinderen op pad. Ik meen dat er een kledingstuk geruild moest worden, maar waar het om gaat is dat we weer een foto hebben waar drie generaties in vertegenwoordigd worden! Ik hou van zulke foto’s en bekijk de kleine nog eens beter!
Het is een kleine schat!
Soms zie je iets gebeuren en loop je ergens tegen aan, zo ook hier, leuk gesproken met de chauffeurs die van het zonnetje genoten van hun pauze. Alhoewel het kon ook wel werkoverleg geweest zijn.
Toen ze zagen dat hun collega’s op de gevoelige plaat vereeuwigd waren konden deze twee niet achterblijven. Onderlinge kameraadschap en collegialiteit springen er van hier hahah!
Hoe verder de dag vordert hoe meer contact je legt met je medemensen, hoe meer je durft en hoe meer je kan. Zo krijg je oog voor anderen die over de straten zwieren en hun plek gevonden hebben in het straatbeeld.
En hoe meer je je thuis voelt in het straatbeeld hoe meer je je kan focussen op de details, de kleine dingen die anderen niet opvallen maar die jij wel ziet en uitvergroot. Waardoor er alleen maar meer details zichtbaar worden!
Situaties komen en gaan, en die momenten dat alles op hun plaats komt te staan zijn zeldzaam. En soms moet je het lot een handje helpen en een vriendelijke straatganger vragen of hij op die ene plek wil gaan staan ( het is overigens echt geweldig dat hij me wilde helpen, zeker als je bedenkt dat hij met zijn vrouw en kinderen op weg was. Jammer dat zijn kleine knulletje absoluut niet samen met papa op de foto wilde ).
Zonet vertelde ik je over mensen die je introduceren bij hun hele familie, toeval wilde dat ik de ( ja komt ie ) vrouw van de man ( die met de dochter en de kleine op de foto staat ) tegen kwam en die vroeg me of ik haar zoon, eigenaar van een Mitra winkel, wilde fotograferen ( mocht ik me vergist hebben in de familiebanden, dan bij deze mijn excuses ).
Zoals je ziet zijn dit de foto’s geworden, niet vergeten te vermelden dat de Mitra een heerlijke plaats is om te fotograferen ( puur fototechnisch natuurlijk, mooie achtergronden enzo ).
Als het zo tegen het einde van de dag loopt word het wat rustiger op straat, de werkende mannen ronden hun klussen af en bespreken nog even de laatste details met..hun werkgever? collega? wie zal het zeggen, wat ik wel weet is dat een zekere straat fotograaf onderwerp van gesprek werd.
Het eerste portret van de dag is belangrijk, maar het laatste is zeker ook van belang. Groot verschil is dat elke foto de laatste kan zijn, het had deze van deze moeder met dochter kunnen zijn.
Maar dit werd het laatste portret van de dag, twee buren die nog even een praatje op straat maakten. De mevrouw werkt bij het repaircafé en de beste meneer, hij hoefde gelukkig niet meer te werken!
Ik heb jullie een groot aantal portretten laten zien van mensen die ik toevallig ben tegen gekomen op een toevallige donderdag, toevallig in Drachten. Mensen die stuk voor stuk hun leven leiden en hun gevoelens hebben. Scheer ze niet allemaal over één kam en geef elk een kans zichzelf te zijn. Maak eens een praatje met iemand waar je normaliter nooit een praatje mee zou maken. Bevrijd jezelf, en leg contact met je medemens. En hoewel ze allemaal anders zijn zul je merken dat jullie meer op elkaar lijken dan je zou verwachten 😉
Jeffrey Wakanno bedankt alle personen met wie hij gesproken heeft, bedankt voor jullie tijd en jullie vriendelijkheid. Het doet me erg goed om zo met jullie te mogen omgaan en ik hoop dat ik een positief puntje in jullie dag heb kunnen zijn. Wie weet tot ziens 😉
Kleine actualiteiten
Komende week maken jullie kennis met een gast schrijver, zij zal een artikel speciaal voor jullie schrijven. Hoe en wat blijft nog even een verassing 😉
Voor iedereen die belang heeft bij hun portret:
jullie kunnen me bereiken op de volgende manieren; via de oude vertrouwde telefoon op het nummer 06 403 57 329, via hip mail verkeer op het adres wakanno.11-7@live.nl of het onderstaande contact formulier! ( facebook, instagram of mijn iets minder gebruikte twitter mogen ook altijd natuurlijk! )
Fout: Contact formulier niet gevonden.
Perfect van genoten, ga zo door en je zal spinazie eten
Hahah nou daar doen we het voor
Heel gezellig om even met je gesproken te hebben toen we samen op weg naar huis een stukje hebben opgelopen.
Wat een leuke échte foto’s in jouw Blog.
Een fotograaf met een open en vriendelijke houding, ieder mens als een mooi individu benadert?
Hey Marja, ja was leuk even 😀 en dank u wel : )
heeft u dochter nog wat gezegd van die foto? 😉